Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

[...] αλλά υπάρχουν κ αυτοί που ενώ λατρεύουν την θάλασσα πιότερο κ απ την ζωή τους,της χαρίζουν τα "κουμάντα" κ ζουν το μικρό ταξίδι της ζήσης τους,λάσκα ,μάινα,χωρίς ξεπεσούρες κ νέτα.....

η ζωή είναι ένα μεγάλο χτυπημένο από την αλάρμη κ τα κύματα καράβι που πάει ταξίδι στο άγνωστο .Κάνει στάσεις σε λιμάνια κ κάθε φορά ανεβάζει κ από λίγους επιβάτες,άλλες φορές πάλι κάνει μέρες να δει στεριά,πέφτει σε φουρτούνες,βρίσκει πάνω σε ύφαλους,τυφώνες,θαλασσοταραχές κ νηνεμία...
το μέσα του,το σκαρί του,που λέμε είσαι εσύ κ όσοι ταξίδεψαν μαζί σου.κάποιοι ήρθαν στην αρχή του ταξιδιού,άλλοι στην μέση κ κάποιοι άλλοι πολύ αργότερα.άλλοι έφυγαν πολύ νωρίς κ άλλοι έμεινα ν μέχρι το τέλος

άλλοτε ήσουν εσύ ο καπετάνιος , άλλες φορές έδωσες το τιμόνι σε άλλους κ μερικές φορές φούνταρες ακυβέρνητο...
το καράβι είχε αμπάρια σκοτεινά,ολόφωτα καταστρώματα,κρυμμένα ντεκ,σκουριασμένες μπουκαπόρτες,είχε υγρασία κ κάμα είχε πυρετό κ κολύμπι σε γαλαζοπράσινα καθάρια νερά..
κάποιες νύχτες έμενε αρόδο στα κρυμμένα λιμάνια της καρδιάς σου κ κάποιες μέρες χάραζες την ρότα σε πλήρη εναρμόνιση με τον μπούσουλα
μέρες ηλιόλουστες μάζευες κοχύλια κ στόλιζες τα μαλλιά της κ άλλες νύχτες όριζες όρτσα κ τα πιο σκοτεινά σημεία του κόσμου..
αλλά ακόμη κ όταν έφτανες εκεί που ήθελες, ξαπόσταινες για λίγο κ έπειτα άλλαζες γραμμή πλέυσης
γιατί τα καράβια είναι αχόρταγα κ πιστεύουν πως θα καταφέρουν κ θα νικήσουν κάθε θαλασσινό κ καιρικό φαινόμενο
γιατί τα καράβια αγαπούν τα λιμάνια μα πιο πολύ αγαπούν την θάλασσα,Ξέρουν όμως πως δεν μπορούν να την "νικήσουν¨κ έτσι αρέσκονται να την ξεγελούν κ καμιά φορά να γλεντούν μαζί της 
αλλά το κουμάντο εσαεί αυτού του μάταιου κόσμου ,το κουμάντο το κάνει η θάλασσα,ούτε τα λιμάνια που έπιασες,ούτε ακόμη κ όταν βρήκες κατάλληλο αγκυροβόλιο.....
κ έτσι που λες,εσύ είσαι ένα κορμί πανέμορφο,γεμάτο μυρωδιές κ αναθυμιάσεις ,γεμάτο ηδονές κ πάθη,γεμάτο φιλιά που δεν χορταίνεις ποτέ,γεμάτο ψιθύρους κ λόγια,αέρηδες κ ανεμολόγια,που ψάχνεις,περιμένεις κ λαχταράς απόπλους που σου υπόσχονται σαν αλλοτινές σειρήνες του οδυσσέα μαγεμένες ξέρες κ παραδεισένιες ακτές..
κ αφού ακούσεις το βιράρισμα βάζεις πλώρη κ πας 
κ καλά κάνεις.....
το καράβι είμαστε εμείς που λες...
τα λιμάνια είναι τα κομμάτια της ψυχής μας που αφήνουμε σε κάθε ανθρώπινα χέρια που σμίξαμε,ανταμώσαμε,αγαπήσαμε κ μας πόνεσαν,κορμιά που μας πήραν κ που μας έδωσαν.....είναι οι πρόγονοι μας,οι μοίρες μας,οι απόγονοι μας,οι φίλοι κ οι εραστές μας
κ μένουμε στην στεριά πολύ πολύ καιρό,βλέποντας τον βορρά κ τον νότο στα συμπλέγματα που ενώνει ο ουρανός της νύχτας πάνω απ το κεφάλι μας.....
κ ο καιρός περνά,όμορφα,δύσκολα,σκληρά,τρυφερά...περνά..
για μερικούς είναι αδύνατον να μείνουν μακρυά απ το διακι κ την θαλασσιά χάντρα που απλώνεται λάγνα εμπρός τους κ με την πρώτη ευκαιρία μπαίνουν στο πρώτο πλεούμενο που θα βρεθεί μπροστά τους,αν το μετανιώνουν ή όχι μόνο αυτοί το ξέρουν κ δεν θα μας το πουν ποτέ
.κάποιοι μένουν χρόνια στην ακροθαλασσιά,γεμάτοι φόβο ,αναζητώντας μιαν ακτή κ μια θάλασσα συγχρόνως αλλά είναι τρομαγμένοι να την ψάξουν κ έτσι αρκούνται να κοιτάζουν με την ώρες το βαθύ κυανό της χρώμα
έιναι κ κάποιοι άλλοι,λίγοι κ ίσως τυχεροί γιατί πίστεψαν,πίστεψαν πως η στεριά τους χωρά,όπως τους χωρά κ η θάλασσα,αλλά δεν τους ανήκει ούτε η μια,ούτε η άλλη.δεν τους νοιάζει να ανήκουν πουθενά κ θέλουν μόνο να ταξιδεύουν.,,
με την ψυχή,με τα κορμιά ,με την καρδιά,με τα χέρια κ τα πόδια τους,με τα φιλιά των αποχαιρετισμών κ ξανά του ανταμώματος...
δεν ψάχνουν τον εξάντας τους,γιατί τον βρήκαν ένα μεσημέρι καλοκαιρινό αγναντεύοντας το πέλαγο ,καταπλέοντας στο λιμάνι της ζωής τους
η θάλασσα κάνει κουμάντο,είμαι πεπεισμένη για αυτό πια,αλλά υπάρχουν κ αυτοί που ενώ λατρεύουν την θάλασσα πιότερο κ απ την ζωή τους,της χαρίζουν τα "κουμάντα" κ ζουν το μικρό ταξίδι της ζήσης τους,λάσκα ,μάινα,χωρίς ξεπεσούρες κ νέτα.....